محبت پدر

در خانه ای کوچک و مستاجری در حوالی میدان خراسان تهران زندگی می کردیم.

اولین روز های اردیبهشت1336بود.پدر چند روزی است که خیلی خوشحال است.

خدا در اولین روز این ماه،پسری به او عطا کرد. او دائما از خدا تشکر می کرد.

هرچند حالا در خانه سه پسر و یک دختر هستیم،ولی پدر برای این پسر تازه متولد شده خیلی ذوق می کند.

البته حق هم دارد.پسر خیلی بانمکی است.اسم بچه را هم انتخاب کرد:((ابراهیم))

پدرمان نام پیامبری را بر اون نهاد که مظهر صبر و قهرمان توکل و توحید بود. و این اسم واقعا برازنده او بود.

بستگان و دوستان هر وقت او را می دیدند با تعجب می گفتند:حسین آقا،تو سه تا فرزند دیگه هم داری،چرا برای این پسر اینقدر خوشحالی می کنی؟!

پدر با آرامش خاصی جواب می داد :این پسر حالت عجیبی دارد!من مطمئن هستم که ابراهیم من،بنده خوب خدا می شود، این پسر نام من را هم زنده می کند! راست می گفت. محبت پدرمان به ابراهیم،محبت عجیبی بود.

هرچند بعد از او،خدا یک پسر ویک دختر دیگر به خانواده ما عطا کرد،اما از محبت پدرم به ابراهیم چیزی کم نشد.

                                                                                    

                                                                      ***

ابراهیم دوران دبستان را به مدرسه طالقانی در خیابان زیبا رفت.اخلاق خاصی داشت.توی همان دوران دبستان نمازش ترک نمی شد.

یکبار هم در همان سال های دبستان به دوستش گفته بود:بابای من آدم خیلی خوبیه. تاحالا چند بار امام زمان (عج) رو تو خواب دیده.

وقتی هم که خیلی آرزوی زیارت کربلا داشته،حضرت عباس (ع) را در خواب دیده که به دیدنش آمده و با او حرف زده.

زمانی هم که سال آخر دبستان بود به دوستانش گفته بود: پدرم می گه،آقای خمینی که شاه ،چند ساله تبعیدش کرده آدم خیلی خوبیه.

حتی بابام می گه:همه باید به دستورات اون آقا عمل کنند. چون مثل دستورات امام زمان (عج) می مونه.

دوستانش هم گفته بودند:ابراهیم دیگه این حرف ها رو نزن. آقای ناظم بفهمه اخراجت می کنه.

شاید برای دوستان ابراهیم شنیدن این حرف ها عجیب بود ولی اوی به حرف های پدر خیلی اعتقاد داشت.