پایگاه شهید ابراهیم هادی

سلام بر ابراهیم

طبقه بندی موضوعی

۰

پیامبر اعظم(ص) می فرماید:فرزندانتان را در خوب شدنشان یاری کنید،زیرا هر که بخواهد می تواند نافرمانی را از فرزند خود بیرون کند.بر این اساس پدرمان در تربیت صحیح ابراهیم و دیگر بچه ها اصلا کوتاهی نکرد.البته پدرمان بسیار انسان با تقوائی بود. اهل مسجد و هیئت بود و به رزق حلال بسیار اهمیت می داد. او خوب می دانست پیامبر (ص) می فرماید: ((عبادت ده جزء دارد که نه جزء آن به دست آوردن روزی حلال است)). برای همین وقتی عده ای از اراذل و اوباش در محله امیریه(شاپور) آن زمان، اذیتش کردند و نمی گذاشتند کاسبی حلالی داشته باشد، مغازه  ای که از ارث پدری به دست آورده بود را فروخت و به کارخانه قند رفت.

آنجا مشغول کارگری شد. صبح تا شب مقابل کوره می ایستاد. تازه آن موقع توانست خانه ای کوچک بخرد.

ابراهیم بارها گفته بود:اگر پدرم بچه های خوبی تربیت کرد. به خاطر سختی هائی بود که برای رزق حلال می کشید.

هرزمان هم از دوران کودکی خودش یاد می کرد می گفت: پدرم با من حفظ قرآن را کار می کرد. همیشه مرا با خودش به مسجد می برد.بیشتر وقت ها به مسجد آیت الله نوری پائین چهارره سرچشمه می رفتیم.

آنجا هیئت حضرت علی اصغر(ع) بر پا بود پدرم افتخار خادمی آن هیئت را داشت.

یادم هست که در همان سال های پایانی دبستان،ابراهیم کاری کرد که پدر عصبانی شد و گفت: ابراهیم برو بیرون، تا شب هم بر نگرد.

ابراهیم تا شب به خانه نیامد. همه خانواده ناراحت بودند که برای ناهار چه کرده. اما روی حرف پدر حرفی نمی زدند.

شب بود که ابراهیم برگشت.با ادب به همه سلام کرد.بلافاصله سوال کردم:ناهار چیکار کردی داداش؟!پدر در حالی که هنوز ناراحت نشان می داد اما منتظر جواب ابراهیم بود.

ابراهیم خیلی آهسته گفت:تو کوچه راه می رفتم، دیدم یه پیرزن کلی وسائل خریده،نمی دونه چیکار کنه و چطوری بره خونه . من هم رفتم کمک کردم . وسایلش را تا منزلش بردم. پیرزن هم کلی تشکر کرد و سکه پنج ریالی به من داد. نمی خواستم قبول کنم ولی خیلی اصرار کرد.من هم مطمئن بودم این پول حلاله، چون براش زحمت کیشده بودم. ظهر با همان پول نان خریدم و خوردم.پدر وقتی ماجرا  را شنید لبخندی از رضایت بر لبانش نقش بست. خوشحال بود که پسرش درس پدر را خوب فرا گرفته و به روزی حلال اهمیت می دهد. دوستی پدر با ابراهیم از رابطه پدر و پسر فراتر بود.محبتی عجیب بین آن دو برقرار بود که ثمره آن در رشد شخصیتی این پسر مشخص بود . اما این رابطه دوستانه زیاد طولانی نشد.

ابراهیم نوجوان بود که طعم خوش حمایت های پدر را از دست داد. در یک غروب غم انگیز سایه سنگین یتیمی را بر سرش احساس کرد.از آن پس مانند مردان بزرگ به زندگی ادامه داد.آن سال ها بیشتر دوستان و آشنایان به توصیه می کردند به سراغ ورزش برود. او هم قبول کرد.

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

کاربران بیان میتوانند بدون نیاز به تأیید، نظرات خود را ارسال کنند.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.
تجدید کد امنیتی